Verslag 11 t/m 19 mei
21 mei 2014 - Veliko Tarnovo, Bulgarije
11 mei, laatste dag in Griekenland. Het was wel afkicken zonder de kinderen. Het was een geweldige week af en toe leek het op een paradijs. Ouzo drinken op het strand met een mooi zonsondergang en de kinderen lekker spelen met water en zand. Hopelijk kijken de kleintjes hier later nog met een warm gevoel aan terug. Wij in ieder geval wel. De laatste nacht aan het strand voorbij Thessaloniki gestaan. Prachtig, een roze gloed van bloempjes bedekte het strand en ‘s morgens weer de zon. Op weg naar Bulgarije, spannend want veel mensen hebben er iets negatiefs over gezegd. Maar we gaan het zelf ervaren. Bij de grens was het wel lang wachten, waarop was onduidelijk. Na veel geclaxonneer mocht de hele file zonder grenscontrole doorrijden. De weg werd gelijk al slecht, veel vrachtverkeer door kleine plaatsjes. Gelijk werden we geconfronteerd met paard en wagen op de wegen. Uiteindelijk kwamen we in Melnik waar we naast een motel konden overnachten, prachtige omgeving met steile zandbergen die overal bovenuit kwamen. Een lief klein plaatsje, heerlijk gegeten en de Bulgaarse wijn geproefd. Op de heenweg zagen we al verschillende stalletjes staan met een donker goedje en we dachten dat het olijfolie was. Maar na een dag waren we er al achter dat het de wijn uit die streek is , de volgende dag nam de buurman ons mee om deze wijn te komen proeven, lekker. Een paar liter voor de komende tijd ingeslagen.
Op 12 mei zijn we naar het klooster gelopen dat op anderhalve kilometer lopen boven het dorpje ligt. Een schattig mooi klooster dat volgens onze reisgids niet onder doet voor het bekende Rila klooster. Mooi fresco’s, we liepen er met nog een stel toeristen rond. Hond aan een van de kloostergangpalen vast gemaakt en wij naar binnen, helaas is foto’s maken niet toe gestaan en er zit altijd wel iemand met pikogen te kijken. Maar het was erg de moeite waard. In de middag nog de andere kant op gewandeld, het is daar erg mooi.
Bij de stalletjes waar de weg omhoog naar het klooster gaat, stond een toiletgebouw waar je voor 25 eurocent kan plassen. Wij naar het mannetje toe die daar het geld int en ga dan maar eens uitleggen dat je je eigen wc-pot wilt legen
Legen is een ding maar je laat dan een enorme stank achter, als volgend bezoeker ben je daar niet blij mee. Al met al gelukt en een dikke fooi er achter aan. Zo, dat was weer voor drie dagen klaar.
De voorzieningen zijn er niet zoals we gewend waren. Campings zijn überhaupt een probleem in Bulgarije. Ze zijn er nauwelijks en staan doorgaans niet aangegeven langs de weg. Alle informatie moet je tevoren op internet opgezocht hebben en dan loop je nog het risico dat ze niet meer bestaan of gesloten zijn.
13 mei. Melnik zelf bezocht, leuk, speciale bouw, alles boven elkaar tegen de rotswand aangebouwd met uitstekende erkers op de bovenverdiepingen. Veel souvenirs, en wijn- en honingwinkels. Bakkers kunnen we tot op heden nog maar moeilijk vinden, daarom in een klein supermarktje brood en Bulgaarse yoghurt gekocht
14 mei. Op weg naar Brasko, het weer was aardig aan het betrekken. Na verloop van tijd werd het steeds erger. Brasko is een skigebied en boven bij een skihut zou een camping zijn. De GPS wees het ons keurig aan. Regenen verschrikkelijk, wij de bergen in en we stegen en stegen maar, je had het gevoel dat je naar de hemel ging. Geen mens te bekennen. Uiteindelijk komen we bij een skiliftgebeuren aan waar een man (een bewaker) liep. Ik er op af, sprak die man alleen maar Bulgaars en Russisch. En regenen dat het deed en koud. Inmiddels waren we al boven de 1700 meter gestegen. Uit zijn aanwijzing bleek dat we nog hoger moesten, inmiddels een bord lawinegevaar, gevaarlijke weg gepasseerd!!.Dit avontuur was niet leuk meer, terug de berg weer af. Vóór Brasko hadden we een bord Camping gezien. Op zoek daar weer naar, bij nadere inspectie was dit al helemaal niks: drassige,sompige ondergrond waar we dit bakbeest nooit meer uit zouden krijgen. Uiteindelijk op een golfterrein achter een slagboom de nacht door gebracht .Op de bergen om ons heen waren de toppen helemaal bedekt met een flinke laag sneeuw.
15 mei. Het stadje Brasko bezocht. Ook weer erg leuk met een mooi kerkje waar de kachel brandde. Boven de ingang staat zowel het kruis en de halve maan, tekens van christendom en islam. Daar houd ik wel van. Weer jammer: geen foto’s mogen maken. We hebben daar wat rondgedoold en de bouw van de huizen bekeken. Ze hebben trouwens lekkere koffie hier.
Al met al een gezellig bezoek aan dit plaatsje.
We vervolgden onze weg naar het meer van Batak, volgens ons boekje klein Zwitserland.
Belangrijk was elektriciteit, het blijft erg koud en ‘s avonds wil je dan wel graag de kachel aan.
De binnenaccu kan niet de hele avond stroom leveren voor de ventilator van de kachel. Dat wordt altijd een beetje blauwbekken.
We reden langs dorpje waar de tijd is stil blijven staan, vrouwen lopen daar te sjouwen en te werken op het land. Ik zag ook een paard met een ploeg er achter die geleid werd om het landje om te ploegen. Het deed mij denken aan de reis die we maakten jaren geleden door Turkije .Ook stak er overal een minaret boven de daken uit.
Ook hier weer alle mogelijke stalletjes met honing, wijn en aardappelen, je zou bij ieder stalletje wel iets willen kopen omdat het er zo sneu uit ziet. Maar ja wat moet je met twintig potten honing en de nodige kilos aardappelen.
De ECOcamping gevonden bij een prachtig spiegelglad meer, maar het was er wel koud.
Water als eerste bijgevuld en toen achteruit naar een plek op een verhard pad gereden. Het gras was te drassig vanwege de regen en het terrein te heuvelachtig, al deze trucs doe ik niet. We waren toch de enige gasten. Van het om beurten rijden komt de laatste tijd weinig terecht, Ruud heeft daar een betere kijk op en ik vind het soms eng. De wegen zijn vaak erg slecht, steil en bochtig.
De volgende dag wat rondgewandeld in de omgeving, de natuur is prachtig maar de huizen zien er vaak niet uit, op een enkele uitzondering na. Grote gebouwen zijn hier in aanbouw, of ze ooit klaar komen? Het ziet er niet naar uit.
We hebben het hier goed gehad. Op advies van de campingmeneer, die goed Engels sprak, gaan we naar Plovdiv. Omdat deze stad in een vallei ligt en dus minder koud en nat is.
17 mei. Dit werd de dag met grote tegenstellingen.
Batak is een dorpje, waar in 1876 de Turken een massamoord hebben gepleegd. 2000 mensen werden bijeen gedreven in een kerkje en zijn toen allemaal omgebracht. In het totaal waren er 5000 mannen, vrouwen en kinderen in dat dorpje vermoord. Dat kerkje staat er nog steeds en een deel van de schedels en beenderen zijn er ook te zien We hadden tijd genoeg en wij naar dat plaatsje, tot onze verbazing staan er tientallen autobussen her en der geparkeerd. Dat beloofde wat, achter de stroom mensen aan. Eerst een kermisje van zeer eenvoudig materiaal. Doorgelopen en daar was midden op het kerkplein een gregoriaanse mis aan de gang. Het leek wel of alle geestelijken hier waren om de mis bij te wonen. Ze zagen er prachtig uit veel gouden stiksels op hun kazuifels en gouden kronen.
Ik vind dat prachtig, het duurde wel erg lang, het leek wel of het hun eigen feestje was. De mensen er om heen praatten wat en kinderen waren rustig aan het spelen. Het was niet plechtig. In de kerk werden stapels kaarsjes gebrand en bij het kerkje van de massamoord werden kransen gelegd net als bij ons op 4 mei. Hele families gingen met zijn allen op de foto. Prachtig om mee te maken. Op een hoekje een kop koffie gedronken en aldoor ging het gezang maar door
Wat ons opviel was dat de mensen er zeer eenvoudig uitzagen soms wel een beetje armelijk, maar wel netjes. Er hing een ontspannen sfeer, het rook er heerlijk naar worstjes op de gril, lekker.
Om twaalfuur was het afgelopen. Met veel klokgelui was het klaar, toen begon het ook te regenen en kon de suikerspinnenmeneer zijn boel wel in pakken want hij had geen overdekt kraampje maar een groot open vat. Als er regen in valt kan je geen spin meer draaien.
Op naar Plovdiv, bekend bij mij omdat mijn ouders en wij kinderen er autopech hadden toen we van Istanbul vandaan kwamen.
Weer bij een motel een campergelegenheid, onderweg had ik al diverse hoertjes langs de kant van de weg zien staan. Dit motel bleek een afwerkplek te zijn. Het was een drukte van belang en vieze huisjes, brrr.
Wij ‘s avonds de stad in met de bus die voor het motel stopte. Voor 50 euro cent naar de stad, een prachtige oude stad liggend op een heuvel. De tegenstelling was groot met eerst de eenvoudige mensen in het dorpje Batak en daarna hier in Plovdiv de grote BMWs en ‘Mercedessen die voorbij scheuren langs de mensen met paard en wagen. In de stad was het een drukte van belang , prachtige winkels, alle het moois wat je maar kan bedenken. Rare wereld.
We wennen maar langzaam aan het Bulgaarse schrift. Ze gebruiken cyrillische lettertekens en dat is erg verwarrend. Bijvoorbeeld de cyrillische H is een N, de N een I, de Y een O, de P een R en de C een S. Daarnaast zijn er nog andere letters zoals een R in spiegelbeeld, een N idem en een heel stel tekens die wij niet in ons Latijnse schrift kennen. Erg vermoeiend, zeker als je in de auto zit en richtingwijzers moet lezen.
Op 12 mei zijn we naar het klooster gelopen dat op anderhalve kilometer lopen boven het dorpje ligt. Een schattig mooi klooster dat volgens onze reisgids niet onder doet voor het bekende Rila klooster. Mooi fresco’s, we liepen er met nog een stel toeristen rond. Hond aan een van de kloostergangpalen vast gemaakt en wij naar binnen, helaas is foto’s maken niet toe gestaan en er zit altijd wel iemand met pikogen te kijken. Maar het was erg de moeite waard. In de middag nog de andere kant op gewandeld, het is daar erg mooi.
Bij de stalletjes waar de weg omhoog naar het klooster gaat, stond een toiletgebouw waar je voor 25 eurocent kan plassen. Wij naar het mannetje toe die daar het geld int en ga dan maar eens uitleggen dat je je eigen wc-pot wilt legen
Legen is een ding maar je laat dan een enorme stank achter, als volgend bezoeker ben je daar niet blij mee. Al met al gelukt en een dikke fooi er achter aan. Zo, dat was weer voor drie dagen klaar.
De voorzieningen zijn er niet zoals we gewend waren. Campings zijn überhaupt een probleem in Bulgarije. Ze zijn er nauwelijks en staan doorgaans niet aangegeven langs de weg. Alle informatie moet je tevoren op internet opgezocht hebben en dan loop je nog het risico dat ze niet meer bestaan of gesloten zijn.
13 mei. Melnik zelf bezocht, leuk, speciale bouw, alles boven elkaar tegen de rotswand aangebouwd met uitstekende erkers op de bovenverdiepingen. Veel souvenirs, en wijn- en honingwinkels. Bakkers kunnen we tot op heden nog maar moeilijk vinden, daarom in een klein supermarktje brood en Bulgaarse yoghurt gekocht
14 mei. Op weg naar Brasko, het weer was aardig aan het betrekken. Na verloop van tijd werd het steeds erger. Brasko is een skigebied en boven bij een skihut zou een camping zijn. De GPS wees het ons keurig aan. Regenen verschrikkelijk, wij de bergen in en we stegen en stegen maar, je had het gevoel dat je naar de hemel ging. Geen mens te bekennen. Uiteindelijk komen we bij een skiliftgebeuren aan waar een man (een bewaker) liep. Ik er op af, sprak die man alleen maar Bulgaars en Russisch. En regenen dat het deed en koud. Inmiddels waren we al boven de 1700 meter gestegen. Uit zijn aanwijzing bleek dat we nog hoger moesten, inmiddels een bord lawinegevaar, gevaarlijke weg gepasseerd!!.Dit avontuur was niet leuk meer, terug de berg weer af. Vóór Brasko hadden we een bord Camping gezien. Op zoek daar weer naar, bij nadere inspectie was dit al helemaal niks: drassige,sompige ondergrond waar we dit bakbeest nooit meer uit zouden krijgen. Uiteindelijk op een golfterrein achter een slagboom de nacht door gebracht .Op de bergen om ons heen waren de toppen helemaal bedekt met een flinke laag sneeuw.
15 mei. Het stadje Brasko bezocht. Ook weer erg leuk met een mooi kerkje waar de kachel brandde. Boven de ingang staat zowel het kruis en de halve maan, tekens van christendom en islam. Daar houd ik wel van. Weer jammer: geen foto’s mogen maken. We hebben daar wat rondgedoold en de bouw van de huizen bekeken. Ze hebben trouwens lekkere koffie hier.
Al met al een gezellig bezoek aan dit plaatsje.
We vervolgden onze weg naar het meer van Batak, volgens ons boekje klein Zwitserland.
Belangrijk was elektriciteit, het blijft erg koud en ‘s avonds wil je dan wel graag de kachel aan.
De binnenaccu kan niet de hele avond stroom leveren voor de ventilator van de kachel. Dat wordt altijd een beetje blauwbekken.
We reden langs dorpje waar de tijd is stil blijven staan, vrouwen lopen daar te sjouwen en te werken op het land. Ik zag ook een paard met een ploeg er achter die geleid werd om het landje om te ploegen. Het deed mij denken aan de reis die we maakten jaren geleden door Turkije .Ook stak er overal een minaret boven de daken uit.
Ook hier weer alle mogelijke stalletjes met honing, wijn en aardappelen, je zou bij ieder stalletje wel iets willen kopen omdat het er zo sneu uit ziet. Maar ja wat moet je met twintig potten honing en de nodige kilos aardappelen.
De ECOcamping gevonden bij een prachtig spiegelglad meer, maar het was er wel koud.
Water als eerste bijgevuld en toen achteruit naar een plek op een verhard pad gereden. Het gras was te drassig vanwege de regen en het terrein te heuvelachtig, al deze trucs doe ik niet. We waren toch de enige gasten. Van het om beurten rijden komt de laatste tijd weinig terecht, Ruud heeft daar een betere kijk op en ik vind het soms eng. De wegen zijn vaak erg slecht, steil en bochtig.
De volgende dag wat rondgewandeld in de omgeving, de natuur is prachtig maar de huizen zien er vaak niet uit, op een enkele uitzondering na. Grote gebouwen zijn hier in aanbouw, of ze ooit klaar komen? Het ziet er niet naar uit.
We hebben het hier goed gehad. Op advies van de campingmeneer, die goed Engels sprak, gaan we naar Plovdiv. Omdat deze stad in een vallei ligt en dus minder koud en nat is.
17 mei. Dit werd de dag met grote tegenstellingen.
Batak is een dorpje, waar in 1876 de Turken een massamoord hebben gepleegd. 2000 mensen werden bijeen gedreven in een kerkje en zijn toen allemaal omgebracht. In het totaal waren er 5000 mannen, vrouwen en kinderen in dat dorpje vermoord. Dat kerkje staat er nog steeds en een deel van de schedels en beenderen zijn er ook te zien We hadden tijd genoeg en wij naar dat plaatsje, tot onze verbazing staan er tientallen autobussen her en der geparkeerd. Dat beloofde wat, achter de stroom mensen aan. Eerst een kermisje van zeer eenvoudig materiaal. Doorgelopen en daar was midden op het kerkplein een gregoriaanse mis aan de gang. Het leek wel of alle geestelijken hier waren om de mis bij te wonen. Ze zagen er prachtig uit veel gouden stiksels op hun kazuifels en gouden kronen.
Ik vind dat prachtig, het duurde wel erg lang, het leek wel of het hun eigen feestje was. De mensen er om heen praatten wat en kinderen waren rustig aan het spelen. Het was niet plechtig. In de kerk werden stapels kaarsjes gebrand en bij het kerkje van de massamoord werden kransen gelegd net als bij ons op 4 mei. Hele families gingen met zijn allen op de foto. Prachtig om mee te maken. Op een hoekje een kop koffie gedronken en aldoor ging het gezang maar door
Wat ons opviel was dat de mensen er zeer eenvoudig uitzagen soms wel een beetje armelijk, maar wel netjes. Er hing een ontspannen sfeer, het rook er heerlijk naar worstjes op de gril, lekker.
Om twaalfuur was het afgelopen. Met veel klokgelui was het klaar, toen begon het ook te regenen en kon de suikerspinnenmeneer zijn boel wel in pakken want hij had geen overdekt kraampje maar een groot open vat. Als er regen in valt kan je geen spin meer draaien.
Op naar Plovdiv, bekend bij mij omdat mijn ouders en wij kinderen er autopech hadden toen we van Istanbul vandaan kwamen.
Weer bij een motel een campergelegenheid, onderweg had ik al diverse hoertjes langs de kant van de weg zien staan. Dit motel bleek een afwerkplek te zijn. Het was een drukte van belang en vieze huisjes, brrr.
Wij ‘s avonds de stad in met de bus die voor het motel stopte. Voor 50 euro cent naar de stad, een prachtige oude stad liggend op een heuvel. De tegenstelling was groot met eerst de eenvoudige mensen in het dorpje Batak en daarna hier in Plovdiv de grote BMWs en ‘Mercedessen die voorbij scheuren langs de mensen met paard en wagen. In de stad was het een drukte van belang , prachtige winkels, alle het moois wat je maar kan bedenken. Rare wereld.
We wennen maar langzaam aan het Bulgaarse schrift. Ze gebruiken cyrillische lettertekens en dat is erg verwarrend. Bijvoorbeeld de cyrillische H is een N, de N een I, de Y een O, de P een R en de C een S. Daarnaast zijn er nog andere letters zoals een R in spiegelbeeld, een N idem en een heel stel tekens die wij niet in ons Latijnse schrift kennen. Erg vermoeiend, zeker als je in de auto zit en richtingwijzers moet lezen.
Leuke foto's ook.
xxx Mariette