Verslag 5 tot en met 15 juni

Bij het beginnen van dit verslag moet ik heel diep nadenken wat we allemaal gezien en meegemaakt hebben. Het is heel veel en we nemen steeds meer rustpauzes, hierdoor wordt ons schema onder druk gezet. Vandaar dat we besloten hebben er nog maximaal 14 dagen aan vast te plakken, als het tenminste niet te gek druk is onderweg op de camperplaatsen. De vakantietijd breekt aan, maar tot nu toe valt de drukte erg mee.

Rijden hier is een belevenis, soms prachtige wegen soms kuilen en zeer oneffen stukken wegdek, net een lapjesdeken, maar dan slecht gehecht. Het houdt erg op, de dorpen rijgen zich aaneen en dan moet je 50 of 40km/u rijden, wat overigens lang niet iedereen doet. Ook door de bergen ben je soms lang onder weg naar de volgende bestemming, kilometers lang bochten en inhaalverboden. Mooie uitzichten en bijzondere omstandigheden. Zo blijkt paard en wagen hier nog een normaal verschijnsel, ook op het land zie je nog een paard voor de ploeg.

Ook zigeuners zie je heel veel. Sommigen zijn prachtig gekleed, schitterende mooie rokken, anderen zijn te vies om aan te pakken. Gisteren nog toen we stopten op een parkeerstrook langs de weg voor een kopje koffie stonden er ineens twee hummeltjes bij de auto. Ik had net de koekjestrommel gepakt en liet ze een koekje pakken. Het waren er gelijk twee voor ieder, geeft niet maar ze bleven maar zeuren, we verstonden ze niet maar begrepen wel dat het om geld ging. Ze zagen er niet uit, smerig, vuil, blote voetjes, net zo oud als onze Guus en Jelke. Treurig, de koffie was snel op, ze wat geld gegeven en wij weer verder. We kunnen het niet verbeteren, maar het is wel naar om te zien, je voelt het verschil dan zo.

6 juni

Nadat we de stranden van de Zwarte Zee hadden verlaten reden we naar de Donaudelta.

Onderweg, vlak bij de plaats van bestemming, kregen Ruud en ik bijna op hetzelfde moment de ingeving om eens naar de hoeveelheid dieselolie te kijken en die was zeer krap. Nu moesten we kiezen terug of het risico nemen of er in Murighuel een benzinestation zou zijn. Ruud houdt niet van terugrijden. In dit geval luisterde hij toch, met goede tegenzin. Achteraf maar goed ook, want we hadden niet zo veel contant geld bij ons en pinnen kan je maar heel weinig hier, zeker niet op campings. Terug naar Tulcea, getankt, gepind en een veel betere weg naar Murighuel gevonden.

Heerlijk weer was het daar, de was weer eens uitgebreid gedaan en ‘s avonds uit eten in een Roemeens visrestaurant. Zag er heel leuk uit, was ook lekker, maar niet voor een tweede keer. Ik koos vissoep, niet zo bijzonder, maar ik kreeg vier soorten vis (grote moten met graat en vel er nog aan), daarnaast stond een flinke kom bouillon ( leek op afwaswater) met daarbij brood en knoflooksmurrie (sterk, heel sterk), alles volgens Roemeense traditie. Ruud deed niet mee die kreeg wel verschillende soorten vis maar niet als soep. Dagen hing er een knoflookspoor achter mij aan.

We hebben daar een boottocht van 3 uur gemaakt door de delta, prachtig, prachtig. Om 7.00 uur werden we met de auto naar de rivier gebracht. In een flinke roeiboot met motor werden we met Mel rondgevaren. Pelikanen, verschillende soorten reigers, woudaapje, aalscholvers, futen met eieren en visdiefjes. Dit alles in een prachtige omgeving. Een aanrader voor een ieder die naar Roemenië gaat.

Op 9 juni weer vertrokken via Tulcea naar Braila waar we met de veerpont de Donau overstaken. De geplande camping bleek te ver te zijn voor die dag, daarom besloten we naar een zogenaamde moddervulkaan te gaan waar we die nacht bij een restaurant op de parkeerplaats konden overnachten. ‘s Morgens de vulkaan op gelopen, leuk, er zat beweging in. Het sputterde modder maar het stonk  niet.

Met veel geslinger door bochten en een slechte weg weer naar beneden en onze weg vervolgd richting Brasov, het was een hele warme dag. Via Berga en Marguara een ommetje gemaakt om sculpturen te zien die in een erg mooi en bijzonder landschap bij een klooster stonden.

In de buurt van Brasov overnacht op een zeer merkwaardige camping, het zou een pretparkachtig iets zijn, maar er was niets te beleven. We waren de enigen daar. Sanitair bestond uit twee hurk wc’s voor wel 100 camperplaatsen. Wel lekker geslapen. Het heeft die avond flink geonweerd. Mel is dan als de dood, bibbert als een juffershondje.

11 juni. Op naar de weerkerken in Zuid-Transsylvanië, die eeuwen geleden gebouwd zijn door handwerkslieden uit Saksen, Vlaanderen en Lotharingen. De dorpen hebben twee namen een Duitse en een Roemeense naam. Enkele afstammelingen van die Duitsers wonen er nog. Het is met de meesten van hen niet goed afgelopen, enkelen naar Siberië of vermoord. Sommigen mochten terug naar Duitsland. Ze werden als verraders gezien, hun huizen werden aan de Roma’s gegeven. Aan heel veel dorpen in deze streek kan je nog zien dat het Saksische bouw is door de kleuren en de kerkommuring. De kerken hebben een dikke vestingmuur en daarbinnen voorraadkamers waar de inwoners van het dorp hun voedsel veilig stelden tegen de Ottomanen.

We gingen naar Viscri, volgens boekje de best bewaarde weerkerk. Nou dat was ook heel erg bijzonder. Via een 8 km lange nogal slechte weg kwamen we het dorpje binnen. Het leek wel een film. Enig! De tijd heeft hier stilgestaan, net een film waar je in terecht komt. Een brede grind/zandweg met aan weerskanten boerderijen in pastelkleuren, met hoge muren. Poorten waar een paard en wagen door kan, uitgeholde boomstammen als waterbak voor de paarden. Ook het kerkje was bijzonder en nog ongeschonden. Een lutherse kerk, de mevr. van de kaartjes sprak Duits. Ja, dat was erg leuk.

Doorgereden naar Blajel. Een camping met Nederlands echtpaar als beheerder. Voor het eerst dat we met andere Nederlanders in contact kwamen. Het was daar ook een heerlijk plekje. In eerste instantie zouden we maar twee nachten blijven, maar het werden er vier.

12 juni klusdag en lekker luieren

De volgende dag vroeg op voor uitstapje. We gingen naar Biertan, ook een weerkerkdorp. Op het pleintje eerst een lekker kopje koffie gedronken, daarna de kerk in. Ook leuk. Er was een annunciatie als muurschildering uit de 16 eeuw. Bijzonder dat het zolang bewaard is gebleven.

Daarna door gereden naar Sibiu, culturele hoofdstad 2007, nou geweldig, alles lijkt nog authentiek. Je kan heerlijk door de straatjes dwalen om op een van de pleinen iets te gaan eten. Erg leuk en mooi.

De volgende dag zijn we eerst naar een bijeneters kolonie gelopen en hebben daar lekker op ons gemak de vogeltjes geobserveerd. ‘s Avonds werden we met nog 4 anderen anderhalf uur lang met paard en wagen door de velden gereden om vervolgens bij een restaurant iets te gaan eten. Het eten viel tegen maar het geheel was erg leuk en gezellig.

We hebben inmiddels de Saksische dorpen achter ons gelaten en zijn nu in het Roemeense Moldavië . Wie had ooit gedacht dat ik daar nog een keer zou komen.

 Morgen de kloosters bezoeken.