Verslag 30 mei tot 5 juni

Opmerking voorafgaand aan dit verslag.

Het betreft foto’s. Het Reisloggersysteem accepteert geen verkleinde bestanden. Dat houdt in dat ik de originele foto’s moet verzenden, die gemiddeld 5MB groot zijn. Helaas is in deze landen de Wifi niet optimaal. Geen breedband en als er meerdere gebruikers zijn lukt het nauwelijks om te internetten. Een nieuwe pagina opvragen duurt wel een minuut en het verzenden van een foto als ik het rijk alleen heb duurt wel 5 minuten. Daarom heb ik een selectie gemaakt van de foto’s die ik al eerder uitgezocht had om te verzenden. Bekijk ze op nummering, die bepaalt de volgorde en vertrouw niet op de datum. Uit het verslag blijkt wel wanneer ze gemaakt zijn.

Draghizevo hebben we op 30 mei verlaten en zijn op weg gegaan naar Roemenië. Ook weer spannend. Onderweg hadden we flink oponthoud vanwege een omleiding die weer uitkwam op de plek waar we begonnen waren. Terug naar Veliko Tarnovo en dan de stad maar door. Uiteindelijk kwamen we op de goede weg naar Ruse. Eerst nog de nodige boodschappen gedaan, je weet hier wat je krijgen kan.

Vlak voor de grens van Roemenië moesten we tol betalen voor de brug over de Donau , daarna de grens over. Het lijkt wel of ze wegen rond de grens steeds slechter maken, diepe kuilen vol met water en bulten, je moet goed kijken waar je rijdt. Afijn, bij de grens weer een vignet gekocht voor een maand Roemenië. Het is allemaal nieuw en je moet het maar zien te ontdekken. Er stond een lange rij te wachten voor een loket waar je voorover moet buigen om je verhaal te doen om een vignet en geld te krijgen. Hobbelde bobbel de grens gepasseerd en een vignet en Leis rijker.

De bestemming was Boekarest. Snelweg op, nou dat zijn weer billenknijpende ervaringen, zo rijd je 80 km en plots doemt er een rotonde op en vervolgens rijdt je dorpje door waar 40 km is toegestaan, waar niemand zich aan houdt. Wij wel, want je wilt geen gedoe hier. Zo’n eerste dag moet alles nog ervaren worden.

Het was een zeer moeizame en inspannende weg met een vreselijke regenbui erbij dwars door Boekarest om vervolgens de camperplaats te vinden. Goede plek om te staan en we stonden op asfalt dus dan mag het rustig hozen.

De volgende morgen rustigaan opgestaan  en met de taxi naar het Paleis van het Parlement. De taxi is erg goedkoop en je bent gelijk op de plaats van bestemming. Dit ging prima, we liepen de brede laan in op naar het enorme gebouw. We konden een Engelstalige rondleiding krijgen die om 13.00 zou beginnen, gelukkig waren onze rijbewijzen voldoende om je te legitimeren, liefst hadden ze je paspoort.

Wij moesten een uurtje de tijd doorbrengen rond dit immense gebouw. Via poortjes en scanapparaten konden we dan aan de rondleiding van twee uur beginnen. Van de kelder tot 8ste verdieping zijn we geweest, maar de parterre telt al 3 stopplaatsen van de lift en boven de 8ste zijn nog 2 etages. Alles is groot, mooi, overdadig, immens, maar erg ongezellig. In de lift zit een mevrouw een boek te lezen en kijkt of er niet meer dan 7 personen mee naar boven of naar beneden gaan. Daarna drukt ze op de liftknop. De hele dag door, ze kijkt dan ook niet opgewekt.

We hebben het gezien waar de hoogwaardigheidsbekleders van de wereld elkaar de hand schudden of voor rotte vis uitmaken. De geschiedenis is ook indrukwekkend, hoe dit paleis heeft kunnen ontstaan, dankzij de grootheidswaan van Ceaucescu.

Terug naar waar we uitgestapt waren, om een broodje te eten, eettentjes genoeg. Net zoals er veel bedelaars en zwervers rondlopen. Altijd lastig wat je daar mee aan moet, maar je voelt je niet veilig daardoor.

Broodje op, taxi gevonden en die scheurde met een snelheid van 110 km door de stad als het mogelijk was, net een computerspelletje links, rechts, en  toeteren. Met piepende banden zijn we heelhuids weer afgezet. Doodeng, de schrik zat in mijn benen

 Mel had zich netjes gedragen zo te zien, blij als hij ons weer ziet.

De volgende morgen eerder vertrokken. Weer met de taxi, deze reed wat rustiger maar bleek een lekke band te hebben. Toch bracht hij ons naar het kerkhof dat we wilden zien. Ja, hoe zal ik dat omschrijven wat je daar ziet, kleine grafkamers waar hele families in liggen en dan zijn het kleine monumenten. Er wordt onderscheid gemaakt tussen orthodoxe, niet-orthodoxe en militaire graven. Ze liggen daar mannetje aan mannetje (vrouwtje). Je kan er net tussendoor lopen. Ruud weet nu wat hij op zijn grafsteen wil hebben, een buste van hemzelf. Leuk om gezien te hebben, we hebben bij lange na niet alles gezien, zo was het genoeg.

Toen kwam het klapstuk van de dag. We wilden naar een kerkje dat in ons boekje als heel mooi stond beschreven, taxi aangehouden en die vond dat er een veel mooiere kerk was en hij reed ons daar naar toe, hij sprak goed  Engels. Vóór het uitstappen bood hij al aan om te wachten en dan naar het volgende kerkje te gaan. Daar hadden we geen zin in en bij het afrekenen vroeg hij het driedubbele, hij had de meter niet aan staan en wist precies wat het in euro’s was. Ruud weigerde zoveel te geven en hij kreeg de helft van wat hij vroeg.

Daar stonden we dan, bij iets waar we niet voor gekozen hadden en een poging tot oplichting rijker, voor de kerk waar een bijzondere patriarch opgebaard lag. Tenminste zijn kleding en een stukje bot.

We hadden er geen spijt van. Het was erg mooi en er kwamen ook hele vrome mensen, veel bidden, knielen en iconen kussen. In de banken aan de kant zaten een stel zwervers alles te bekijken in een kerk vol pracht en praal. Nadat we uitgevonden hadden waar we afgezet waren, zochten we een eetgelegenheid op en daarna een kopje koffie op een ander plek voor de nodige sanitaire stop.

Ook vonden we het Stavropoleoskerkje waar we eigenlijk het eerst naartoe hadden willen gaan. Prachtig veel Byzantijnse stijl en invloeden vanuit Turkije, heel mooi en verstillend.

Daarna nog een oude synagoge gezocht, maar die was na twee uur gesloten. Terug met de taxi en deze keer hadden we een jongeman die bij het passeren van een kerk 10x het kruisteken maakte. Er waren er nogal wat kerken langs de weg, het gaf wel een gerust gevoel J

Nu staan we op 4 juni aan de Zwarte Zee op een heel leuk plekje onder heerlijk ruikende bomen.

Verder zijn ze hier druk bezig met het voorbereiden van het komende seizoen. Het is een groot zonnebed hier in diverse variaties. Wij vertrekken morgen weer, nu naar de Donaudelta.

Vanmorgen opgestaan, badpak aan, lekker buiten ontbeten, ramen wagenwijd open. Na een uur, wat warmers aan, ‘s middags lange broek en dik vest aan en nu giet het weer. Ach ja, zo blijf je bezig.