De tweede week

We volgden van Krka de autoweg, wel een beetje saai maar het schiet goed op, iets wat we later beter gingen waarderen. Uiteindelijk belandden we op een camping 20 meter van zee, het Middellandsezee-vakantiegevoel kwam heel snel naar boven, heerlijk. Alles was verder nog gesloten, wel een beetje ongezellig maar voor een nachtje geen probleem.

Door naar Dubrovnik., deze weg loopt langs zee. Het is prachtig maar het schiet niet erg op. We zijn ook niet de enige toeristen die naar Dubrovnik willen. 50 jaar geleden ben ik hier ook geweest met mijn broer Ton. Het is wat als je kan zeggen ‘een halve eeuw geleden was ik hier ook’. De zelfde stenen stonden er nog maar verder kon ik me niets herinneren. Mijn belangstelling was toen anders, lekker uitgaan en kijken of je aandacht krijgt van de een of andere lekkere vent.

Het is een prachtige oude stad , je loopt er lekker doorheen te dwalen. ‘s Avonds zijn we met de stadsbus vanaf de camping naar de oude stad gegaan. Het weer zat een beetje tegen, druilerig, evengoed toch nog lekker genoeg om op een terrasje te gaan zitten. De volgende dag hebben we het wat beter gezien, erg leuk. Ruud ging met de kabelbaan naar boven voor het uitzicht en de tentoonstelling van wat er tijdens de oorlog (1992) voor schade was aangericht. Ik ging lekker winkelen en op een terras mensen kijken. Al met al een geslaagd bezoek.

De volgende dag verlieten we Kroatië. De laatste kuna’s aan diesel uitgegeven. We vervolgen de kust weg naar Montenegro. De grenspassage verliep moeizaam. Ofschoon er maar weinig auto’s stonden moesten we zeker een uur wachten voor we aan de beurt waren. Paspoorten en autopapieren werden hier goed gecontroleerd, van iedereen. Ook hier weer prachtig natuurschoon met statige cipressen op de bergen. De kwaliteit van de wegen gaat ook erg achteruit. Gelukkig dat Ruud thuis al op internet de campings had uitgezocht anders hadden we ze nooit gevonden. Er zijn er maar een paar en de verwijzingen zijn minimaal. Maar we stonden deze keer hoog boven een snelstromende rivier met helder groenblauw water en aan de overkant een spoorbaan. Ruud in zijn nopjes, lekker treintje kijken.
Tijdens het uitlaten van de hond kwam ik bij een stalletje waar ze vijgen en alle mogelijke zelfgemaakte siropen verkochten. Een jong meisje kwam onder een paar doeken vandaan. Ik mocht van alles proeven. De keuringsdienst van waren zou er bij ons heel wat op aangemerkt te hebben. Natuurlijk kocht ik siroop van granaatappels, tenminste ik denk dat ze dat bedoelde.

26 april, op naar een natuurpark waar ook met een camper overnacht mag worden. Maar eerst geld halen in Podgoridca, zie maar eens in een vreemde stad een bank-o-maat te vinden. Dit zijn momenten waar het iets minder vriendelijk aan toe gaat. Zo’n bakbeest van een camper zet je niet even langs de kant van de straat en dan moet je oppassen dat er geen politie langs komt. In dit land wil je geen politiecontact hebben. Geld gepind en weer de weg terug gevonden. De rit was moeizaam, soms mocht je niet harder dan 20km/u. Er wordt veel aan de weg gewerkt. Ook zijn er veel tunnels, die geen van allen verlicht zijn, geen witte zijkanten hebben en geen witte lijnen op de weg. Wél een smal trottoir met hoge stoepranden. En dat gat rij je dan in vanuit fel daglicht!!
Aangekomen in het Biogradska Gora Nat. Park waar de sneeuw nog op verschillende plekken lag. Het regende als de beste daar, maar een geweldige plaats. Lang geleden dat we in een natuurpark overnacht hebben. Hier genieten wij beide erg van, s’avonds de uilen boven je hoofd en geschreeuw van vossen. Machtig.
Rond het meer gewandeld, alleen jammer dat het zo goot en zo koud was. Geen wonder want we zitten hier ruim 1000m hoog. De kachel kan wel aan in de camper maar die verbruikt veel energie van de binnenaccu dus het is een beetje afzien. Dan maar op tijd een borrel en naar bed, ook lekker. Eerst wilden we hier langer staan maar de weersomstandigheden maakte dat we toch maar weer verder gingen. Jammer maar om te blauwbekken is ook geen goed plan. Mensen zijn niet zo vriendelijk hier, nors.

De laatste stop in Montenegro was vlak bij de grens met Kosovo. Nou dat was iets aparts, een man die heel gebrekkig Duits sprak was de eigenaar. In zijn voortuin konden we de camper neerzetten, eerst wilde hij dat we op het gras reden maar onze ervaringen met nat weer en gras zijn dat we dan de camper héééél moeilijk weg krijgen. Dus op de betonnen oprit gestaan.
Het was er ronduit smerig, gelukkig hebben we toilet en douche aan boord en is elektra het meest belangrijke. We werden gastvrij onthaald met koffie. Op de turkse manier gekookt, met drab onderin de kopjes. De kopjes zagen er gelukkig schoon uit (griezel).
Over van alles en nog wat werden wij ingelicht: over de omgeving en de moeilijke periode die Montenegro doormaakt. Ook vertelde hij ons dat de weg die we zouden nemen in Kosovo niet veilig zou zijn. Het ging over het stadje Mitrovica waar nogal eens schermutselingen zijn tussen Serven en Kosovaren. Een steen door de voorruit zou kunnen gebeuren. Nee, we moesten een andere weg via het gebergte naar Pec nemen. Dit alles nog eens nagevraagd aan de ober waar we s’avonds gingen eten. Hij sprak perfect Duits en hij beaamde het hele gebeuren.

Niet zo lekker geslapen, spannend. Op tijd weggereden want we zouden veel kilometers maken. Eerst een pas van ruim 1740 meter hoog genomen, sneeuw volop langs de kanten. Ruud is de koelbloedigste van ons tweeën, na zo hoog moet je ook weer dalen en de remmen raakte oververhit, stinken naar rubber, verschrikkelijk.
Bij de grensovergang naar Kosovo bleek dat we niet verzekerd waren en moesten we een verzekering afsluiten 77 euro voor een dagje Kosovo. Balen want we dachten dat we wel verzekerd waren. Goed dat we genoeg contant geld hadden anders hadden we hele eind weer terug gekund, weer over de berg heen. Een creditcard accepteerden ze niet. Pff dat viel mee en tegen.

Vervolgens In het plaatsje Pec geld gepind. Euro’s, want dat is daar het wettige betaalmiddel, net als in Montenegro. Een drukte van belang daar in de stad. Het voelde niet bedreigend en zag er niet armoedig uit. Veel jonge mensen en goedgekleed voor zover we dat konden waarnemen. De bewijzering van de weg was afwezig en dus verdwaalden we in de stad. Ondanks de navigatie. Maar de jeugd sprak gelukkig Engels en die vertelden ons hoe te rijden. Het probleem zit in het feit dat de plaatsnaamborden en richtingaanwijzers 2-talig zijn : Servisch en Kosovaars. Gezien de problemen met Servië zijn de namen in de Servische taal met spuitbussen weggewerkt, waaronder ook de Kosovaarse namen te lijden hebben gehad. Alles verliep na de hulp voorspoedig en we zijn in Skopje aangekomen in Macedonië.
Morgen Griekenland en dan even bijkomen van al het reizen